Sinterclaus, Santaklaas ...what's in a name?

Ik moet zeggen, het loopt ook een beetje door elkaar heen: Sinterklaas en Santaclaus. Enerzijds omdat laatstgenoemde al sinds 1 dec. op een mooie troon in de Mall zit, klaar om met allerlei opgedofte en uitgedoste kids op de foto te gaan. En anderzijds omdat alle Sinterklaaskadootjes voor Koen en Britt in kerstpapier gepakt waren, bij gebrek aan beter. Maar dat mocht de pret niet drukken, het verhaal dat de Sint met het vliegtuig de dag na 5 dec. eindelijk ook hier in Amerika aangekomen was en daarbij zijn paard in Nederland had moeten laten werd meteen voor zoete koek aangenomen. Sinterklaas werd op 6 dec. dus eerst bij de Dutch Club gevierd en 's middags thuis. Voordat jullie de foto's met verbazing zullen aanschouwen: hier zijn de dienders van de Sint sinds jaar en dag geen Zwarte Piet, maar Alle-Kleuren-Van-De-Regenboog Piet. Tsja, hoe leg je dat nou weer uit aan een kind denk je dan? Niet. Ook dit is voor de gelovigen onder ons (lees: de kinderen) kennelijk de normaalste zaak van de wereld. Het was opvallend dat vooral de aanwezige ouders genóten van de Douwe Egberts koffie, pepernoten mét schuimpjes en speculaas. Heerlijk...

Verder kamp ik op deze momenten, de zorgvuldig uitgezochte avond waarop de site de nodige update krijgt, vaak ineens met een licht writersblock. Op de meest uiteenlopende momenten en plaatsen bedenk ik in de weken voorafgaand aan dit update-moment waar ik het over wil hebben. Maar op het moment suprème...zucht.

Oh ja: Thanksgiving. We zijn uiteindelijk op de uitnodiging van de overburen ingegaan en zijn bij de familie aangeschoven. Er was echt heerlijk gekookt, uiteraard o.a. Turkey. Door de aankleding en de gerechten kregen we echt een vervroegd Kerstgevoel. Echter, de avond ging heel efficiënt: tussen half 5 en 5 druppelde iedereen binnen, werd er wat gedronken (wederom vrijwel alleen fris) om 17.30 uur gingen we aan tafel en om 19.15 uur ging iedereen naar huis. En niet te vergeten: uiteraard pas nadat iedereen z'n leftoverbox ("doggybag" ) had gevuld for the day after. Eerlijk gezegd dachten wij een beetje 'is dit nou het ultime Thanksgiving waar iedereen het hele jaar naar uitkijkt?'. Maar kennelijk hadden we ons goed en op ons Paasbest gedragen, want de week erna werden we door de zus van onze overbuurman al uitgenodigd om Kerst bij hen te komen vieren. Ja hartelijk zijn ze zeker wel die Amerikanen!

Maar goed, wij hebben inmiddels andere plannen voor de kerstdagen. Eh, correctie: de kerstDAG. Ze vieren ook hier nl. alleen 25 dec. als enige kerstdag. We vliegen op deze kerstdag naar Dallas (Texas) om daar in een paar dagen richting Houston te rijden en vanuit daar terug te vliegen. Voordeel is dat het daar nog hopelijk in de 20 graden kan zijn. Hier daarentegen hebben we al een paar echt goeie koude dagen gehad waarbij het kwik op de koudste dag ineens -14 graden aangaf (celcius wel te verstaan). Wel vooral strakblauwe lucht en volop zon. Geeft zo'n heerlijk wintersportgevoel en het is buiten dan ook prachtig. Vooral omdat ook de sneeuw ons heeft bereikt. Van die superfijne, droge en parelwitte sneeuw, geweldig mooi. Daar waar ik in eerdere berichtgeving al aangaf dat onze lange oprit in de zomer leuk was, maar in de winter wel eens heel andere gevoelen teweeg zou kunnen brengen....they were right! Ons fitnessabonnement is omgezet in meerdere malen per dag de 25 meter lange oprit sneeuw- en ijsvrij schuiven. En echt, dat valt niet mee kan ik je uit ervaring vertellen. De hoeveelheid sneeuw die hier nu al ligt is meer dan gemiddeld in een winter in NL valt. Alleen niet direct een weeralarm of ellenlange files tot gevolg. Het aantal fte's en materieel wat hier wordt ingezet om de wegen sneeuwvrij te maken is dan ook enorm.

De dag na Thanksgiving zijn we naar het circus geweest in het stadion van de Chicago Bulls. Wat een spektakel was dat! Het begon met een live vertolking van het volkslied waarbij echt het hele stadion ging staan en merendeel met hand op de borst meezong. Ik moet zeggen dat ik er wel kriebels van kreeg, zo indrukwekkend was het ook wel weer. Voor Koen was het circus een enerverende aangelegenheid, hij vond het best spannend met knallend vuurwerk aan het begin, de grommende tijgers en motoren. Britt lijkt echt een feestbeest, want ook hier stond ze weer vrolijk mee te swingen op alles wat er voorbij kwam en kon ze geen genoeg van het hele spektakel krijgen.

Ik heb deze en genen in afzonderlijke mails ook al wat verteld over de verjaarspartijtjes die Koen heeft. Tot nu toe hebben we alleen nog maar kinderfeestjes gehad die uitbesteed en op lokatie waren. Maar wel inclusief Goody Bag als je weg gaat en mega-zoete, tandglazuurverpestende en op scheerschuim in felle kleuren lijkende verjaarstaart. Heerlijk...(ehum). Het is hier ook nogal gebruikelijk om dus je hele klas no matter what uit te nodigen. Wat dus nu resulteert in het feit dat Koen stiekem soms niet eens precies weet van wie hij nu het feestje heeft..."Wie is Jackson dan mama?...". De ouders (veelal de moeders) staan een beetje bij elkaar te wachten tot het feestje klaar is. En ook apart: de kadootjes (vooral gróót!) worden door de jarige in ontvangst genomen, níet uitgepakt en na het feestje op een enorme plateau-wagen nog steeds in verpakking door de jarige meegenomen naar huis. Als je geluk hebt krijg je dan een paar dagen daarna een voorgedrukt afterparty-kaartje met een tekst als "Thanks ...[naam]... for the awsome ...[kado wat je gaf]...you gave me!!".

Aanstaand weekend hebben we van het werk van Wouter een kerst-/jaarlijks diner. Dresscode: cocktailjurkje. Dus ben ik op een avond samen met Annegreet (de vrouw van de collega van Wouter, beide Nederlanders die hier nu 3 jaar zitten en waar we nogal regelmatig mee afspreken) naar de JCPenny : een kruising tussen een C&A en een V&D. Alles al in de Sale voor Thanksgiving en Kerst en dus lekker goedkoop. Genoeg keuze: heel erg veel soorten jurken, van oké en echt wel mooi tot foeilelijk met strikken, glitters of zuurstokroze. Kortom...leuke bezigheid, goed geslaagd en daarna lekker uit eten.

Om komende zaterdag samen weg te kunnen moest er dus wel een nieuwe oppas gezocht worden (Ingrid waarom kon jij niet even overkomen??? ;-)). Ik was laatst in de supermarkt toevallig een NL vrouw tegengekomen die hier met haar gezin in juli zijn komen wonen met o.a. hun 17-jarige dochter. Haar hebben we dus laatst een keer met succes laten (proef)oppassen. Voordeel nu Koen (en uiteraard Britt) nog niet echt Engels spreken en nog lang niet alles begrijpen is dat zij dus gewoon lekker Nederlands spreekt. Het ging gelukkig dus goed. We hebben meteen ook ingezet voor een tweede 'sitter', wel een Amerikaanse: de oppas van de buren. Ik heb haar deze week overdag al even een paar uurtjes op bezoek gehad en zij gaat binnenkort ook een keer 's avonds oppassen zodat Wouter en ik lekker weer even samen weg kunnen. Koen z'n Engels gaat echt wel vooruit, zowel begrijpen als soms wat spreken. Al doet hij dat laatste vooral op school als wij er niet bij zijn, de juffen zijn enthousiast over zijn vorderingen, prima dus.

Het is geloof ik toch nog wel goed gekomen met het writersblock, heb jullie genoeg leesvoer gegeven denk ik zo! Tot de volgende keer en tussendoor mails.

Groetjes van ons allemaal!